hiç iyi değilim aslında uzun zamandır. özellikle son 6-7aydır. özellikle son birkaç gündür .Kimseyle konuşmak istemiyorum. Kendi düşüncelerim o kadar büyüdü ki içimde beni boğmaya başladılar. Hiçbirşeye tahammülüm yok. Her an her şeye sinirlenebiliyorum.Arada gülümseyebiliyorum yalandan da olsa. O kadar yorgun hissediyorum ki bazen kendimi bile zor taşıyorum.
O kadar sıkıldım ki yaptığım işten hayatımdan kendimden. Elimde kolumda tonluk yükler var sanki. Çırpındıkça daha da derine çekiyor.
Uzun süre yalnız kalmaktandır belki tüm bunlar, bilmiyorum. Kendimle baş başa kalmaktan diğer insanlardan uzaklaştım iyice.
öyle bir şey ki bazı insanlara özellikle tutarsız olanlara, böyle sürekli kocaman kocaman gülüp dünyanın en mutlu en güçlü insanları olduklarını iddia eden sahtekarlara, onları pohpohlayanlara' oturdukları yerden ahkam kesenlere 1 saniye bile katlanamıyorum.ve işin kötüsü tepkilerimi de gizleyemiyorum.
insanların neyin var sorularından bunaldım.
Çok küfrediyorum Çok sigara içiyorum. Bir günü belki en fazla on cümleyle bitirdiğim oluyor..
Yani bende durumlar pekte iç açıcı değil be demirbey.
insanların -hatta çoğunlukla en yakınlarımın-sandığı gibi güllük gülistanlık bir hayatım yok benim. Her hafta sonu fethiyeye gitmek dışarıdan görüldüğü gibi oh ne güzel hayat değil. Deli sikmiş gibi her hafta 300km yol gidip ne aileni mutlu edebiliyorsun ne sevgilini.Kendi mutluluğumdan geçtim zaten artık.Herkese yetişmeye çalışırken aslında hiç kimseye yetişemiyorum.
insan en keyif aldığı basit şeyleri bile yapamıyorsa ne anlamı var ki bu yaşadıklarımızın? sevdiklerinin yanında olamıyorsa? yaptığı herşey boş geliyorsa... ne anlamı var?
ömrüm hiç gibi geçti işte.
umarım geçicidir bunlar . Ama nasıl geçecek hiç fikrim yok.
yazmamam daha hayırlıymış değil mi? Benim içim yerlerince karanlık bari etrafımdakileri karartmayayım.
k.müb.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder